✍ وقتی متولد می شویم دَرْ گوشمان اذان می گویند. وقتی از دنیا می‌رویم بر پیکرمان نماز میخوانند. اذان روزِ تولدمان را برای نماز روزِ وفاتمان می گویند. زندگی، تعبیر کوتاهی است میانِ آن اذان تا آن نماز، اختیار هیچ کدامشان را نداریم… خوشا به حال آنانکه بجای دل بستن به زمان، به «صاحب الزمان» دل می بندند.
