بسم الله الرحمن الرحیم
سلام مولای من ، مهدی جان

این تار ناپیدای محبت را تو از آستان معطرت به قلب خسته ام کشیده ای …
تو بی آنکه ببینمت ، اینگونه مرا بیقرار چهره ی دلربایت کرده ای …
تو بی آنکه لایق باشم ، تار و پود وجودم را با یاد خودت پیوند زده ای …
تو چشمان بی نصیبم را به مسیر سبز انتظار ، دوخته ای …

تو مرا شیفته ی خود کرده ای …

تو چقدر خوبی ، چقدر مهربانی ، چقدر عزیزی ، چقدر نزدیکی …

کاش ببینمت پیش از آنکه بمیرم …