کاش میشد؛
بعد از بازگشت از زیارت ها،
چند دقیقهٔ بهشتی اش را بریزی گوشه جیبت”
برای وقت هایی که سرمای روزگار دمارت را در می آورد.
آنوقت پشت کنی به دنیا و ما فیها،….
سرخوشانه:
دست ببری پَرِ شالَت و آن دقایق را ولو اندک دوباره زندگی کنی،…
نفس بکشی،…
اشک بریزی،…
تماشا کنی…
